Ένα υποσυνείδητο ρεύμα τον ώθησε προς το δάσος. Αρχικά περιεργάστικε την όψη του ώσπου να βρει το θάρρος να προχωρήσει. Δεν χρειάστηκε πολύ να βρεθεί ανάμεσα στα ψηλά δένδρα, να πατήσει το υγρό χώμα, να νιώσει το ξηρό του δέρμα. Όσο βημάτιζε, ένιωθε εντονότερα την γαλήνια αύρα του πυκνού πράσινου που κυριαρχούσε. Φθάνοντας στην καρδιά του δάσους, είδε με συγκίνηση την γκριζοπράσινη λίμνη να τον καλεί, όπως οι όμορφες σειρήνες τον Οδυσσέα. Χωρίς δισταγμό, πέταξε τα ρούχα του και έτρεξε προς την χαοτική εικόνα που αντίκριζε. Τα παγωμένα νερά του χειμώνα απειλούσαν την καρδιά του με ανακοπή, όμως αυτός δεν τα λογάριαζε. Διείσδυσε μέσα της, κολύμπησε κάτω από την επιφάνεια, βρέθηκε στο κέντρο και σήκωσε το κεφάλι να παρατηρήσει την διαχωριστική γραμμή νερού και αέρα. Αρχικά είδε μαύρες κηλίδες να κινούνται μαζί με τις κινήσεις της λίμνης. Ήταν οι σκιές των δένδρων. Συγκεντρώθηκε στις σκιές. Τώρα έβλεπε καθαρά τα διαγράμματα των δένδρων, τα κλαριά, τα φύλλα. Οι σκιές κινούνταν ζωηρά, χόρευαν στους ρυθμούς των ανέμων. Μαγεμένος άρχισε να χορεύει. Χόρευε και χόρευε, οι σκιές χόρευαν και αυτές. Χάθηκαν οι υποχρεώσεις, οι προβληματισμοί, οι άνθρωποι. Χάθηκαν οι φίλοι, οι γονείς, τα παιδιά. Χάθηκε ο χρόνος, ο χώρος, ο κόσμος. Το οξυγόνο σιγά σιγά τελειώνει. Το φως σιγά σιγά σβήνει. Οι σκιές σιγά σιγά χάνονται. Η νύκτα άπλωσε το μαύρο πέπλο στον ουρανό, τα άστρα φάνηκαν ξανά. Ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς σήμανε το τέλος του χορού των σκιών.
Δ.Μ
Δ.Μ
