Τρέχω

Τρέχω. Εμπόδια, τρύπες, ρωγμές. Χάνω το ρυθμό μου, πέφτω, πληγώνομαι, ξανασηκώνομαι. Χάνω αίμα. Αισθάνομαι λιγότερο αθώος, περισσότερο καχύποπτος. Τώρα γνωρίζω, μεγαλώνω. Γυρνώ το κεφάλι μου. Το παιδί κείτεται κάτω κλαίγοντας, δεν πρόκειται να σηκωθεί χωρίς το χέρι μου. Γυρνώ το κεφάλι μου. Κοιτώ να προσέξω για τυχόν εμπόδια, τρύπες, ρωγμές. Τρέχω.

Δ.Μ

Απαισιοδοξία

 Κάφροι που θάβουν το μυστήριο της ζωής σε λακκούβες δυστυχίας. Το χώμα ήταν πάντα ο σκοπός μας. Εγωισμός και κρυφή θλίψη, ο δρόμος προς τον θάνατο. Σκιάχτρα, γίγαντες, αμαρτωλοί τρομάζουν τον άνθρωπο, τον διώχνουν μακριά από το καρποφόρο δένδρο της ζωής και της επανάστασης. Της επανάστασης κατά της ψυχρής κάλυψης των αναγκών,υπέρ των ιδεών και της σκέψης. Σύστημα δεν υπάρχει, μονάχα άνθρωποι, διαθέσεις και εγωισμός. Το παιδί τρέχει ώσπου να χάσει το τελευταίο ίχνος της αθωότητας του. Έγινε ένας από αυτούς. Όπως όλοι μας.

Δ.Μ

Ησυχία

Έτσι λίγο μία στιγμή. Να ξεχάσω το άγχος, την σύγχυση και την ευθύνη. Να χαθώ στην ροή του ποταμού. Να χαθώ στην άβυσσο της ομίχλης. Να χαθώ στο χάος του νυχτερινού ουρανού. Να αφεθώ στην γαλήνη της σκέψης και της αμφισβήτησης, να διαλογιστώ στον ναό της ολοκλήρωσης, να βιώσω την ζωή δίχως την μάσκα του πολιτισμού. Να ησυχάσω επιτέλους!

Δ.Μ