Τα εμπόδια, οι κριτές μας

Τα εμπόδια είναι οι κριτές της ύπαρξης, της αναζήτησης και της αφέλειας μας. Γυμνάζουν την υπομονή και την αντοχή, ανελέητα μας μαστιγώνουν όταν η προσπάθεια μας δεν είναι αρκετή να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τα πάθη μας. Σε ρίχνουν στον βρόμικο βάλτο, στο φθαρμένο υπόγειο, στην σκοτεινή φυλακή που φωλιάζουν οι πιο ανεπιθύμητοι εαυτοί μας.  Σου δίνουν όμως την δύναμη να αντισταθείς στον καθένα από αυτούς και να συμφιλιωθείς μαζί τους. Αποκτάς επιτέλους την δύναμη να μετατρέψεις τον βάλτο σε κρυστάλλινη λίμνη, το υπόγειο σε στοργική στέγη, την φυλακή σε πηγή ευτυχίας. Έχεις την δύναμη να σπάσεις τα δεσμά της ήττας, να σωπάσεις τις θλιμμένες φωνές και να αγκαλιάσεις τον κόσμο νικητής.

Δ.Μ.

Η πέτρινη κοιλάδα

Η νύχτα στην πέτρινη κοιλάδα είναι αιώνια. Το σκοτάδι της μεταμορφώνει τα ψηλά βουνά σε θεόρατους γίγαντες, τα πράσινα δάση σε φωλιές λύκων,τον έρωτα σε μοναξιά. Οι άνθρωποι είναι τυφλοί, αγάλματα με μαύρα μάτια και ρωγμές στο στήθος. Τραγουδούν ύμνους δυστυχίας, τα χλομά πρόσωπα τους αλλοιώνονται από τις κινήσεις των χειλιών. Ζούν σε σπηλιές ή καλύβες ή όπου γλιτώνουν από τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην σκοτεινή φύση. Μονάχα λίγοι κατάφεραν να αποχωριστούν την φωλιά τους, την ειρκτή που μαστιγώνει. Είδαν το φως του φεγγαριού που έλουζε την πέτρινη κοιλάδα. Η ψυχή τους έσπασε τα μαρμάρινα σώματα και έγιναν το μυστικό του κόσμου, η πέτρα της κοιλάδας, το φεγγάρι.

Δ.Μ.

Ο δρόμος προς την μήτρα

Ο χορός της θλίψης είχε ξεκινήσει. Οι άνθρωποι κυνηγούσαν κάθε ήχο , κάθε εικόνα και όσφρηση, κάθε γεύση και αφή, με σκοπό να βρουν έναν αξιόπιστο οδηγό. Ξέχναγαν τι σημαίνει σοβαρότητα και υποχρέωση,  πως είναι να σκέφτεσαι και να περιμένεις. Ακολουθούσαν την νάρκωση της ζωής με προορισμό την επιστροφή στην μήτρα.
 Το καρναβάλι των αισθήσεων με είχε κάνει δικό του. Χαμένος πια στο μεγαλείο του, περπατούσα και συμπεριφερόμουν όπως όλοι οι ναρκωμένοι. Έβλεπα την μοίρα με το πρόσωπο της ειρωνείας, ντυμένη με τα πιο γελοία ρούχα, να με κοιτά στα μάτια. Στην αρχή είχα την δύναμη να μην χαμηλώνω το βλέμμα μου. Γρήγορα όμως με εγκατέλειψε και την θέση της πήρε η ντροπή. Η ντροπή που από φωτιά που καίει γίνεται νερό που δροσίζει. Η φθορά όλο και δυνάμωνε τα χτυπήματα, ανοίγοντας πληγές. Άρχισε να διεισδύει μέσω των πληγών, στις φλέβες. Ένιωθα μονάχα το αίμα. Αυτό ήταν το φως και το σκοτάδι μου.Το μυαλό είχε αποκτήσει τυπική σημασία.
  Κατανόησα την δυστυχία και την ολοκλήρωση της ηδονής. Έμαθα να λατρεύω το παρόν ως την μοναδική ύπαρξη, ως τον πυρήνα της ζωής, την πηγή της ευτυχίας που κάποτε έπινα από αυτήν στα πρώτα χρόνια, όταν ήμουν παιδί.
 Όταν πια ήμουν νηφάλιος και έμαθα ξανά να σκέφτομαι και να λογαριάζω το παρελθόν και το μέλλον, ένιωσα την πικρή και ξεφτιλισμένη γεύση της ύπαρξής μου. Κάποτε όμως θα συμφιλιώσω το αίμα με το νου και η γεύση θα παραμένει γλυκιά μέχρι θανάτου.

Δ.Μ.

Ένας Θεός και Διάβολος

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, δεν φθείρεται σαν τις επινοήσεις του. Σπάει κάθε μάσκα για να φυτρώσει η επόμενη, αλλάζει χρώματα σαν χαμαιλέοντας, ξεγυμνώνεται απο το δέρμα του για να ταυτιστεί με άλλο σαν φίδι. Η ουσία που κρύβεται μέσα του όμως, ο θυμός και η εξέγερση, ο εγωισμός και η περηφάνια, η στοργή και ο έρωτας ανήκουν στην αιωνιότητα. Δεν θα σταματήσει να εξαπατά, να μισεί και να σκοτώνει, θα συνεχίσει να θυσιάζεται, να νοιάζεται και να αγαπά. Ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας άνθρωπος, ένας σατανάς άγγελος, ένας άγιος δαίμονας, ένας Αβραξάς.

Δ.Μ