Διάλογος από το βιβλίο του Έρμαν Έσσε "Ο Λύκος της Στέπας":
"Πάντοτε όπως ήταν σήμερα; Πάντοτε ένας κόσμος μονάχα για πολιτικούς, κερδοσκόπους, υπηρέτες και ηδονηθήρες, δίχως μια σταλιά αέρα για ν'ανασάνουν οι άνθρωποι;"
"Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Πάντως, το ίδιο κάνει. Τώρα όμως σκεφτόμουν εκείνο τον ευνοούμενο σου, τον Μότσαρτ, που αρκετές φορές μου μίλησες για αυτόν, και που μου διάβασες ακόμα μερικά απο τα γράμματα του. Πως ήταν τα πράγματα στις μέρες του; Ποιος κυβερνούσε τότε, ποιος έκανε κουμάντο, έδινε τον τόνο και είχε κάποια αξία; Ήταν ο Μότσαρτ ή οι άνθρωποι του χρήματος και του εμπορίου; Ο Μότσαρτ ή ο μέσος άνθρωπος; Και με ποιόν τρόπο έφτασε στον θάνατο και θάφτηκε; Θέλω να πω οτι ίσως έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι πάντα, και οτι αυτό που το λένε ιστορία στο σχολείο κι όλα όσα μαθαίνουμε αποστήθιση εκεί μέσα για ήρωες και για μεγαλοφυίες, για ανδραγαθίες και για ανώτερα αισθήματα, δεν είναι τίποτε παραπάνω απο μια έξυπνη κομπίνα, που την σκαρφίστηκαν οι δάσκαλοι για εκπαιδευτικούς λόγους και για να κρατάνε τα παιδιά απασχολημένα για κάμποσα χρόνια. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Ο κόσμος οι εποχές, το χρήμα κι η δύναμη ανήκουν στους μικρούς ανθρώπους, στους ρηχούς ανθρώπους. Στους υπόλοιπους, στους αληθινούς ανθρώπους τίποτα. Το μόνο που του ανήκει είναι ο θάνατος τους.''
''Τίποτ'άλλο;''
''Ναι, η αιωνιότητα"
"Εννοείς τ'όνομα, τη φήμη, την υστεροφημία;"
"Όχι Λύκε της Στέπας, όχι την φήμη. Μήπως έχει καμία αξία; Και μήπως νομίζεις οτι όλοι οι αληθινοί και οι πραγματικοί άνθρωποι έζησαν φημισμένοι και τους έγραψε η ιστορία;"
" Όχι, σίγουρα όχι"
"Δεν είναι λοιπόν η φήμη. Η φήμη με αυτήν την έννοια υπάρχει μόνο για τους δασκάλους, για λόγους εκπαιδευτικούς. Όχι δεν είναι αυτό που λέω αιωνιότητα. Οι θεοσεβούμενοι το λένε βασίλειο του Θεού. Λέω στον εαυτό μου: όλοι εμείς που ζητάμε πάρα πολλά και έχουμε περισσότερες από μια διαστάσεις δεν θα μπορούσαμε να αναπνεύσουμε κάποιον άλλον διαφορετικό αέρα, που υπάρχει πέρα απο τον αέρα του κόσμου τούτου, αν δεν υπήρχε η αιωνιότητα πέρα από τον χρόνο. Και αυτό είναι το Βασίλειο της Αλήθειας. Εκεί ανήκει η μουσική του Μότσαρτ και η ποίηση των μεγάλων ποιητών σου. Εκεί ανήκουν και οι άγιοι, εκείνη που έχουν κάνει θαυμάσιες πράξεις, έχουν υποφέρει μαρτύρια κι έχουν δώσει σπουδαία παραδείγματα στους ανθρώπους. Αλλά η εικόνα κάθε αληθινής πράξεις, η δυνατότητα κάθε αληθινού αισθήματος ανήκει άλλο τόσο στην αιωνιότητα ακόμα κι όταν κάνεις δεν τη βλέπει, δεν την γνωρίζει ούτε την έχει καταγράψει για να την παραδώσει στις επόμενες γενιές. Στην αιωνιότητα δεν υπάρχουν επόμενες γενιές".
Η Μοίρα μας.
Ίσως αυτη ειναι η μοίρα μας. Εμείς οι ασυμβίβαστοι που την ύλη την μετατρέπουμε σε πνεύμα. Που η ανακάληψη των απείρων εαυτών μας, μας ξυπνά το αιώνιο γέλιο και κλάμα. Που η δυστηχία και η ευτυχία τρέφουν η μία την άλλη μέσα απο την δίχως τέλος, πάλη του ανθρώπου και του ενστίκτου, της ζωής και του θανάτου. Που η αντιμετώπιση του βίου με χιούμορ μας φαίνεται τόσο υψηλή και τόσο άρρωστη, που όσο και να προσπαθούμε να φλερτάρουμε μαζί της, τόσο πιο γελοίοι γινόμαστε. Που όταν βρισκόμαστε στον φωτεινό και άγιο δρόμο νιώθουμε θάρρος και φόβο, ευτυχούμε και δυστυχούμε. Που κάθε νύχτα αποτελεί ένα διαφορετικό και συνάμα όμοιο μονοπάτι προς το άγιο και την φύση, προς την κλασσική μουσική και την τζαζ, προς τον έρωτα και τον χωρισμό, προς την μοναξιά και την συντροφιά. Ίσως η μοίρα μας είναι η αιωνιότητα, η πληρότητα, το φώς μέσα απο τον θάνατο.
Δ.Μ
