ο Άθλιος

 Απασχολεί την σκέψη του συνεχώς, ακολουθώντας δίχως αμφισβήτηση το κοπάδι που τον δημιούργησε. Θυσιάζει την ζωή του σαν το σιχαμερό ον που είναι στο όνομα της αστικής πραγματικότητας. Δεν θέλει να σκέφτεται, δεν τον συμφέρει. Διαφορετικά θα φανερώσει στον εαυτό του το μυστικό που κρατούν στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια της άθλιας ύπαρξης του, οι δαίμονες που χτίσανε την ασήμαντη ζωή του: το πόσο δυστυχισμένος, μίζερος και εγωπαθής έχει καταντήσει, προσπαθώντας να καλύψει το εσωτερικό κενό με την αγορά υλικών αγαθών, με το μίσος του για τους ανταγωνιστές και εχθρούς του, με πλαστές αγάπες, με τον ίδιο (του) τον θάνατο. Αν το μυστικό αυτό φανερωθεί, όλες οι κατακτήσεις του, όλα τα πτυχία, τα σπίτια, τα χρήματα και πάνω από όλα το όνομα του, η ταυτότητα του σε αυτόν τον πλασματικό παράδεισο θα καταστραφεί μπροστά στα μάτια του από τα ίδια του τα χέρια. Το μοναδικό που θα του έχει απομείνει πλέον είναι ο χειρότερος εφιάλτης του, ο εαυτός του. Θα βρεθεί γυμνός απέναντι του, σκυφτός προσπαθώντας μάταια να αποφύγει την αλήθεια, το γεγονός πως προσέφερε την ζωή του στον διάβολο. Εκείνος που νόμιζε ότι έχει τα πάντα, ξαφνικά θα βρεθεί στο χάος που ποτέ δεν εξερεύνησε ώστε να γνωρίζει πως να επιβιώσει σε αυτό.

Δ.Μ

Είμαι

Αναζητώ το ιερό στοιχείο της ύπαρξής μου. Τις κρυμμένες οδούς, τις διασταυρώσεις και τον προορισμό τους. Την σημασία των περίπλοκων στοιχείων, τον λόγο που υφίστανται και επηρεάζουν την κάθε κίνησή μου. Τα ξεχασμένα μέρη του παρελθόντος που με δημιούργησαν, τα μέρη του παρόντος που με ταρακουνούν και ταρακούνησαν. Την ουσία του γέλωτος και της κραυγής μου, του κλάματος και της φωνής μου. Τον άνθρωπο που είμαι, γυμνό από πρότυπα και πλαστές επιθυμίες.

Δ.Μ 

άνθρωπος και Άνθρωπος

Άκου πως παλεύουν. Για μία σιχαμένη ζωή. Σκεπάζουν ο ένας τον άλλον με τα παράπονα τους, με το δυστύχημα τους. Ρίχνουν λάσπη στα μάτια τα δικά τους, ρίχνοντας και στα δικά μου. Περπατούν για να μισήσουν, χαμογελούν για να δολοπλοκήσουν. Ζώα χειρότερα από ζώα. Θηρία που ζητούν σωτηρία.

Άκου πως παλεύουν. Για αξιοπρέπεια στη ζωή. Σκεπάζουν ο ένας τον άλλον με τα θαύματα τους, με το ευτύχημα τους. Κρατούν φανάρι καθώς τρέχω, το φως τους θέλει να σε βλέπω. Ζουν για να αγαπήσουν, ζητούνε να μιλήσουν. Άνθρωποι ,αγαθοί σαν άγγελοι. Θηρία που ζητούν σωτηρία.

Δ.Μ

Τα κύματα αγκάλιασαν την Γη

Τα κύματα αγκάλιασαν την Γη
δημιουργούν μία στενάχωρη σιωπή
Τα κύματα άφρισαν, πλήγωσαν μία ψυχή
όπως όλοι, θα κουραστεί και θα χαθεί

Τα κύματα αγκάλιασαν την Γη

αρπάζουν και πνίγουν τον μαχητή
προσεύχεται δίχως ελπίδα, δε θα σωθεί

όπως όλοι, θα κουραστεί και θα χαθεί

Τα κύματα αγκάλιασαν την Γη
τσακίζουν την ελπίδα σαν να ήτανε χαρτί
ο άντρας ονειρεύεται σα να ήτανε παιδί
όπως όλοι, θα κουραστεί και θα χαθεί

Τα κύματα σκέπασαν την Γη
οι άνθρωποι σκοτώθηκαν από την λογική
ταυτίσανε τον θάνατο με την ζωή
το πνεύμα χάθηκε, πεθαίνει στην σιγή

Δ.Μ

Το νήμα

Το φως αλλάζει χρώμα. Χάνεται από τα μάτια μου η ελπίδα που δίνει ανάσα στο αντίκρυσμα του. Γίνεται γκρι. Χρώμα άνοστο, μίζερο, ουδέτερο. Αλλά δεν είναι μαύρο. Φοβάμαι να γίνει μαύρο. Προσεύχομαι σε θεούς να με βοηθήσουν, σε δαίμονες να με λυπηθούν. Η κόλαση των χριστιανών δεν υφίσταται, υπάρχει και αναπνέει μονάχα στο κεφάλι του ανθρώπου. Το ίδιο και ο παράδεισος. Ο άνθρωπος ισορροπεί στο νήμα που διαχωρίζει την εσχάτη δυστυχία, την ανήκουστη ευτυχία. Εύκολα χάνεται στην μία, δύσκολα μεταβαίνει στην άλλη. Εύκολα βολεύεται στην μία, δύσκολα δέχεται την άλλη. Εύκολα πεθαίνει, δύσκολα ζει.

Δ.Μ

Ένωση

Το παιδί κλαίει,ωρύεται, φοβάται. Ζητά μια αγκαλιά, φωνάζει για αγάπη! Ο άντρας το κοιτάζει υποτιμητικά, του προκαλεί αηδία. Ψάχνει μια διέξοδο να ξεφύγει μα δε βρίσκει. Ο άντρας το κοιτάζει υποτιμητικά, του προκαλεί λύπη. Δειλά το πλησιάζει. Θέλει θάρρος να το ακουμπήσει, να το αγκαλιάσει, να του δώσει αυτό που το παιδί τόσο επιθυμεί. Το ακουμπά,οι τρίχες των μαλλιών του απαλές σαν το νερό, το δέρμα του θερμό και κόκκινο. Αγκαλιάζει το παιδί, το αίσθημα ασφαλές και ανώδυνο.Σφίγγει το παιδί, το συναίσθημα λαμπρό και επώδυνο.

Δ.Μ

H ταύτιση (2)

Ένωσε τα δύο κομμάτια. Η λογική και η ηδονή, ο παραλογισμός και το πνεύμα, η αόρατη κλωστή που τα χωρίζει, ένα ψυχεδελικό όραμα στα μάτια σου. Χάσου στην σιωπή του ουρανού, βίωσε το χάος των ανέμων. Άνοιξε τα βλέφαρα και τα αυτιά σου, αντίκρισε την αρμονική καταιγίδα, άκου το ρυθμικό τραγούδι της θάλασσας όταν αφρίζει στις παραλίες. Βίωσε την ζωή, ερωτεύσου τον θάνατο. Βίωσε τον θάνατο, ερωτεύσου την ζωή.

Δ.Μ

Ολοκλήρωση εκ των έξω

Το περιβάλλον ερεθίζει την σκέψη. Το κάθε τι προκαλεί ένα συλλογισμό στο κεφάλι σου. Προσωποποιούμε αυτό το κάθε τι, του δίνουμε σάρκα και οστά. Η μορφή του δε μένει στάσιμη, αλλάζει, αποκτά αυξημένη ή μειωμένη δύναμη μπροστά στο είναι σου, το επηρεάζει όσο εσύ το αφήνεις. Ο κάθε ορισμός που δίνεις καθρεφτίζει το πρόσωπό σου. Καθρεφτίζει, όχι μόνο την σχέση σου με το περιβάλλον, αλλά και την σχέση σου με τον εαυτό σου. Ο κάθε ήχος και η κάθε εικόνα, η κάθε μυρωδιά και η κάθε επαφή, η κάθε γεύση, φανερώνουν το είναι σου, φανερώνουν τον άνθρωπο που κυνηγάς έως ότου να πεθάνεις.

Δ.Μ

Τρέχω

Τρέχω. Εμπόδια, τρύπες, ρωγμές. Χάνω το ρυθμό μου, πέφτω, πληγώνομαι, ξανασηκώνομαι. Χάνω αίμα. Αισθάνομαι λιγότερο αθώος, περισσότερο καχύποπτος. Τώρα γνωρίζω, μεγαλώνω. Γυρνώ το κεφάλι μου. Το παιδί κείτεται κάτω κλαίγοντας, δεν πρόκειται να σηκωθεί χωρίς το χέρι μου. Γυρνώ το κεφάλι μου. Κοιτώ να προσέξω για τυχόν εμπόδια, τρύπες, ρωγμές. Τρέχω.

Δ.Μ

Απαισιοδοξία

 Κάφροι που θάβουν το μυστήριο της ζωής σε λακκούβες δυστυχίας. Το χώμα ήταν πάντα ο σκοπός μας. Εγωισμός και κρυφή θλίψη, ο δρόμος προς τον θάνατο. Σκιάχτρα, γίγαντες, αμαρτωλοί τρομάζουν τον άνθρωπο, τον διώχνουν μακριά από το καρποφόρο δένδρο της ζωής και της επανάστασης. Της επανάστασης κατά της ψυχρής κάλυψης των αναγκών,υπέρ των ιδεών και της σκέψης. Σύστημα δεν υπάρχει, μονάχα άνθρωποι, διαθέσεις και εγωισμός. Το παιδί τρέχει ώσπου να χάσει το τελευταίο ίχνος της αθωότητας του. Έγινε ένας από αυτούς. Όπως όλοι μας.

Δ.Μ

Ησυχία

Έτσι λίγο μία στιγμή. Να ξεχάσω το άγχος, την σύγχυση και την ευθύνη. Να χαθώ στην ροή του ποταμού. Να χαθώ στην άβυσσο της ομίχλης. Να χαθώ στο χάος του νυχτερινού ουρανού. Να αφεθώ στην γαλήνη της σκέψης και της αμφισβήτησης, να διαλογιστώ στον ναό της ολοκλήρωσης, να βιώσω την ζωή δίχως την μάσκα του πολιτισμού. Να ησυχάσω επιτέλους!

Δ.Μ

Ανθρώπινο κλάμα

Περασμένες δώδεκα. Το σκοτάδι είχε πια απλωθεί στους δρόμους της πόλης. Φωνές, γέλια και ήχοι από μπουκάλια που σπάνε ακούστηκαν από την άκρη ενός στενού. Ο χαμός είχε νικήσει την γαλήνη της νύχτας. Ακολούθησε το κλάμα ενός μωρού. Τα φώτα άναψαν, το σκοτάδι χάθηκε. Νευριασμένοι οι ντόπιοι βγήκαν στα μπαλκόνια να διορθώσουν τους αλήτες. Ο χαμός συνεχίζεται. Ακούστηκαν φράσεις που αφορούσαν το κάλεσμα της αστυνομίας, μία γαμημένη μάνα, τις πρωινές ώρες εργασίας και την κοινή ησυχία. Ο χαμός έπαψε. Τα φώτα έκλεισαν. Το κλάμα του μωρού συνεχίστηκε μέχρι το πρωί.

Δ.Μ

Παρατήρηση

 Η κάθε σκέψη και η κάθε ανάμνηση, το κάθε συναίσθημα και το κάθε αίσθημα, η κάθε πράξη και η κάθε συμπεριφορά. Όλα χορεύουν στις οθόνες της ζωής σου, με διαφορετικούς ρυθμούς σε διαφορετικούς σκοπούς. Εσύ απλώς παρατηρείς. Παρατηρείς! Δεν συμμετέχεις, δεν δρας, δεν χορεύεις. Παρατηρείς κάθε λογής ύπαρξη να μετατρέπει τον χορό σε μία τελετή που εσύ αποτελείς θυσία. Τι περιμένεις άραγε;

Δ.Μ

Ευτυχία δίχως αύριο

 Θα είμαι εγώ, χωρίς μάσκες και σκέψεις ανασφάλειας. Ότι μου χαρίζει την ευτυχία θα το δέχομαι όπως ένας βασιλιάς το χρυσάφι. Ότι μου προσφέρει την δυστυχία, θα το τσακίζω σε μία στιγμή, ύστερα θα αγνοώ την ύπαρξη του. Η αγάπη θα ξεχειλίζει από μέσα μου, με καλεί από τα παραθυρόφυλλα των φίλων μου, θα φωνάζει το όνομα της με τα χείλια μου. Άνθρωποι άγνωστοι ζητούν μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα, ένα ψίθυρο-θα ικανοποιήσω την ανάγκη τους, θα ικανοποιήσουν την δική μου. Η ανάγκη δεν θα αποτελεί ανάγκη, αλλά κάλεσμα, όπως το τραγούδι των φαλαινών, το κελάηδισμα των πουλιών, το φως τον πυγολαμπίδων. Αλλά τι άνθρωποι θα είμαστε χωρίς την Δυστυχία;

Δ.Μ

Κυνηγώντας το άπιαστο

Χάνεται σε στοιχειωμένα πρότυπα θαυμασμού και απελπισίας. Κυνηγά το κύρος και την δύναμη, την φήμη και την ανάδειξη του εαυτού του. Κάθε πρωί κοιτά το εικόνισμα του προσώπου του στον καθρέφτη και δεν το αγαπά, δεν το συγχωρεί, δεν το συγχαίρει. Το κοιτά ως ένα πρόσωπο που έχει αμέτρητες δυνατότητες βελτίωσης. Βελτίωση όχι με την έννοια της αυτοβελτίωσης αλλά με αυτή της,χωρίς όρια ,βαθμιαίας ανάπτυξης του ανθρώπου που κάποτε θα γίνει άξιος να αποτελέσει πρότυπο στους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν. Πρότυπο σαρκικής ομορφιάς, πρότυπο που θα το λατρέψουν για της ανούσιες πράξεις του. Ολοένα και χτίζει ένα πρόσωπο που η κοινότητα θα το ερωτευτεί, θα το μισήσει. Που η κοινότητα θα του προσφέρει δόξα και τίτλους τρανούς. Που η κοινότητα θα ακολουθήσει το δυστυχή του δρόμο. Θα γίνει το είδωλο. Θα γίνει η ολοκλήρωση. Θα γίνει ο πνευματικός τους θάνατος.

Δ.Μ

Η Απόφαση (Ονειρολόγιο #2)

Είχα απομακρυνθεί από την συντροφιά μου και έφθασα στην τόπο του παιχνιδιού. Ένιωσα την επιθυμία να κλείσω τα μάτια μου. Χάθηκα στο σκοτάδι και ο ύπνος δεν άργησε να'ρθεί.


Την κοίταξα και ένα αίσθημα πως κοιτώ έναν άνθρωπο στα μάτια με κατέκτησε. Η καλύβα είχε χτιστεί πριν πολλά χρόνια, αυτό ήταν ξεκάθαρο. Ξεκάθαρο επίσης ήταν πως είχε ψυχή και χαρακτήρα. Δεν ήταν μόνη της, δεκάδες καλύβες βρίσκονταν γύρω μου, όλες στραμμένες προς τα μένα. Γύρω μας υπήρχε ένα πυκνό δάσος, που αποτελούταν από ψιλά, θεόρατα δένδρα. Τα φύλλα τους ήταν πράσινα, το χρώμα τους όμως είχε χάσει την ταυτότητα του. Δεν εξέπεμπε την θέληση για ζωή, την φύση. Εξέπεμπε τον θάνατο και την απώλεια της κίνησης. Πάνω και γύρω μας υπήρχε η ομίχλη, το στοιχείο που δημιουργούσε μια ένωση μεταξύ μας.

Στην αρχή δεν είχα ιδέα για το που βρίσκομαι και τι κάνω. Αμέσως μετά συνειδητοποίησα πώς βρίσκομαι μέσα σε ένα όνειρο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως είχα την δυνατότητα να πράξω όπως νομίζω. Πέταξα και αντίκρισα το τοπίο από ψιλά. Τώρα μπορούσα να δω τα βουνά που βρίσκονταν χιλιόμετρα μακριά.
  Τότε ένιωσα μία περίεργη αύρα να κατακτά το τοπίο. Γύρισα και κοίταξα τον άνδρα που έβγαινε από μία καλύβα. Ήταν γέρος, είχε χάσει σχεδόν όλα του τα μαλλιά. Το δέρμα του είχε νεκρώσει, ήταν ζαρωμένο με μεγάλα κίτρινα και μοβ σημάδια.
 Δεν τον φοβήθηκα. Τον κοίταξα σαν να κοιτώ μία σκέψη ή μια ιδέα ή ένα άγχος που προκαλεί φόβο στην πραγματική μου ζωή, αλλά όχι στο όνειρο. Οι επιλογές ήταν η συμφιλίωση και η εξόντωση. Οι πιθανές πράξεις, η αγκαλιά και η βία.
 Αιωρήθηκε και αυτός. Βρέθηκε στο ίδιο ύψος με μένα, κάπου στα 10 μέτρα μακριά μου. Οι μορφές του άλλαζαν , έβλεπα τρομακτικές φιγούρες να μου χαμογελούν για ελάχιστο και μετά πάλι αντίκριζα τον άνδρα. Άρχισε να με πλησιάζει. Άρχισα να τον πλησιάζω. Δίχως φόβο, αποφασισμένος για την επιλογή που πήρα.

Ξυπνάω και βρίσκομαι στον τόπο του παιχνιδιού όπου βρισκόμουν πριν. Είδα την συντροφιά μου και ένα ακόμα άτομο να με κοιτά κατάματα περιμένοντας την απόφαση μου: o άνδρας. 

Προχωρώντας

Το καινούριο περιβάλλον που είχε βρεθεί τον οδήγησε στην απόλυτη απραξία. Το μοναδικό που ήξερε ήταν πως η απραξία οδηγεί στον θάνατο. Τα υπόλοιπα ήταν άγνωστα για αυτόν.Τα σκοτεινά σύμβολα που εμφανίζονταν στα όνειρα του, η σιωπηλή του στάση στις σκέψεις του, η τάση του να ξεφύγει άπο την πραγματικότητα, όλα αυτά στοίχειωναν τις μέρες του και αδυνατούσε να τα αναλύσει. Όχι επειδή δεν είχε την ικανότητα, αλλά ο φόβος της τεράστιας ευθύνης που θα έβρισκε μπροστά του αν προσπαθούσε να γνωρίσει τι υπάρχει μέσα του, πάντα νικούσε την θέληση του για αλλαγή. Τούτες της μέρες άρχισε να καταλαβαίνει όμως άλλα πράγματα. Άρχισε να ξεφεύγει από τον θόλο της οικογένειας και της κατοχυρωμένης αγάπης και να γνωρίζει τι εστί προσαρμογή στο ανεπιθύμητο. Πάνω σε αυτήν την γνώση στέκεται τώρα, χάρη σε αυτήν ανακτά σιγά σιγά δυνάμεις που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει περιβάλλοντα διαφορετικά από αυτά που περιμένει και έχει συνηθίσει, θα τον βοηθήσουν να ξεχάσει την απραξία ως επιλογή, θα τον βοηθήσουν να αντικρίζει την αλλαγή με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του.

Δ.Μ