Ψυχροί άνεμοι αγκαλιάζουν τα σώματα τους κάθε βράδυ. Ακτίνες που καίνε χαϊδεύουν τα σώματα τους κάθε μέρα. Μαζοχιστές δίχως μέλλον. Άνθρωποι που ξεχνάνε το παρελθόν.Ζώα που ζητούν ζεστασιά κάτω από το γκρίζο πέπλο της πόλης. Ιδρώνουν για να ζήσουν, ιδρώνουν για να αγνοήσουν τις σκέψεις τους. Το κλάμα ανεπίτρεπτο, το γέλιο ανόητο. Μοναδικό φως αυτή η στιγμή πριν τον ύπνο. Αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου που αντικρίζουν όπως τότε το όνειρο. Το όνειρο τώρα σαπίζει μαζί με την σάρκα τους.
Δ.Μ
