Ο δρόμος προς την μήτρα

Ο χορός της θλίψης είχε ξεκινήσει. Οι άνθρωποι κυνηγούσαν κάθε ήχο , κάθε εικόνα και όσφρηση, κάθε γεύση και αφή, με σκοπό να βρουν έναν αξιόπιστο οδηγό. Ξέχναγαν τι σημαίνει σοβαρότητα και υποχρέωση,  πως είναι να σκέφτεσαι και να περιμένεις. Ακολουθούσαν την νάρκωση της ζωής με προορισμό την επιστροφή στην μήτρα.
 Το καρναβάλι των αισθήσεων με είχε κάνει δικό του. Χαμένος πια στο μεγαλείο του, περπατούσα και συμπεριφερόμουν όπως όλοι οι ναρκωμένοι. Έβλεπα την μοίρα με το πρόσωπο της ειρωνείας, ντυμένη με τα πιο γελοία ρούχα, να με κοιτά στα μάτια. Στην αρχή είχα την δύναμη να μην χαμηλώνω το βλέμμα μου. Γρήγορα όμως με εγκατέλειψε και την θέση της πήρε η ντροπή. Η ντροπή που από φωτιά που καίει γίνεται νερό που δροσίζει. Η φθορά όλο και δυνάμωνε τα χτυπήματα, ανοίγοντας πληγές. Άρχισε να διεισδύει μέσω των πληγών, στις φλέβες. Ένιωθα μονάχα το αίμα. Αυτό ήταν το φως και το σκοτάδι μου.Το μυαλό είχε αποκτήσει τυπική σημασία.
  Κατανόησα την δυστυχία και την ολοκλήρωση της ηδονής. Έμαθα να λατρεύω το παρόν ως την μοναδική ύπαρξη, ως τον πυρήνα της ζωής, την πηγή της ευτυχίας που κάποτε έπινα από αυτήν στα πρώτα χρόνια, όταν ήμουν παιδί.
 Όταν πια ήμουν νηφάλιος και έμαθα ξανά να σκέφτομαι και να λογαριάζω το παρελθόν και το μέλλον, ένιωσα την πικρή και ξεφτιλισμένη γεύση της ύπαρξής μου. Κάποτε όμως θα συμφιλιώσω το αίμα με το νου και η γεύση θα παραμένει γλυκιά μέχρι θανάτου.

Δ.Μ.