Ουρανός

Στις μακρινές θάλασσες, ένας ναυτικός χαμογελά θλιμμένα στην ειρκτή του, με την εικόνα της καστανής γυναίκας του. Στην άκρη ενός ποταμού, ένας σαμάνος νεκρώνει τις αισθήσεις του, παλεύοντας με την περηφάνια του. Σ' ένα μοναχικό χωριό, μια μητέρα θηλάζει το αθώο και όμορφο παιδί της, ελπίζοντας. Σένα αστικό κέντρο, ένας επιχειρηματίας βιάζεται να πλουτίσει, νευριασμένος με τον χρόνο. Σε μία εκκλησία, ένας οργανοπαίχτης δίνεται στην μουσική, επικοινωνώντας με την νύχτα. Διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά σώματα, μοίρες, θεούς. Ο ουρανός που φωτίζει και σκιάζει τις ψυχές τους όμως είναι ο ίδιος.

Δ.Μ

Ηδονή

Η ηδονή ανασαίνει. Αρπάζει βίαια σαν διάβολος, τρυφερά σαν μητέρα, την πηγή κάθε δύναμης, χρωματίζοντας την με τον έρωτα, τσακίζοντας την με ασκόπη ευτυχία. Ανάβει την φωτιά της ζωής. Όταν όμως αυτή σιγοσβήνει ουρλιάζοντας για σωτηρία, αναστένεται μονάχα θυσιάζοντας το πνεύμα. Η ηδονή είναι φθορά και μάνα, εθισμός και Σατανάς, ένας αθώος δρόμος για ολοκλήρωση.

Δ.Μ.

Το πεζοδρόμιο

Το πεζοδρόμιο το περπάτησαν πολλοί άνθρωποι. Απατεώνες και δίκαιοι πολιτικοί, δυνατοί και δειλοί επαναστάτες, αδιάφοροι και ρομαντικοί φοιτητές, δύσπιστοι και ταπεινοί χριστιανοί, βάρβαροι και αγαθοί αστυνομικοί, αδιάβαστοι και κουρασμένοι μαθητές, περήφανοι και φοβισμένοι επιχειρηματίες, δυστυχισμένα και αθώα παιδιά. Τις στιγμές που αντάλλαζαν βλέμματα, άγραφες συμφωνίες, ανεπίσημες σχέσεις, ανεκπλήρωτες ορμές και βίαιες επιθυμίες κατακτούσαν την ψυχή και την μοίρα τους. Στο πεζοδρόμιο, η φωτιά και η ομίχλη ήταν ο μυστικός νόμος.

Δ.Μ.