Ανθρώπινο κλάμα

Περασμένες δώδεκα. Το σκοτάδι είχε πια απλωθεί στους δρόμους της πόλης. Φωνές, γέλια και ήχοι από μπουκάλια που σπάνε ακούστηκαν από την άκρη ενός στενού. Ο χαμός είχε νικήσει την γαλήνη της νύχτας. Ακολούθησε το κλάμα ενός μωρού. Τα φώτα άναψαν, το σκοτάδι χάθηκε. Νευριασμένοι οι ντόπιοι βγήκαν στα μπαλκόνια να διορθώσουν τους αλήτες. Ο χαμός συνεχίζεται. Ακούστηκαν φράσεις που αφορούσαν το κάλεσμα της αστυνομίας, μία γαμημένη μάνα, τις πρωινές ώρες εργασίας και την κοινή ησυχία. Ο χαμός έπαψε. Τα φώτα έκλεισαν. Το κλάμα του μωρού συνεχίστηκε μέχρι το πρωί.

Δ.Μ

Παρατήρηση

 Η κάθε σκέψη και η κάθε ανάμνηση, το κάθε συναίσθημα και το κάθε αίσθημα, η κάθε πράξη και η κάθε συμπεριφορά. Όλα χορεύουν στις οθόνες της ζωής σου, με διαφορετικούς ρυθμούς σε διαφορετικούς σκοπούς. Εσύ απλώς παρατηρείς. Παρατηρείς! Δεν συμμετέχεις, δεν δρας, δεν χορεύεις. Παρατηρείς κάθε λογής ύπαρξη να μετατρέπει τον χορό σε μία τελετή που εσύ αποτελείς θυσία. Τι περιμένεις άραγε;

Δ.Μ

Ευτυχία δίχως αύριο

 Θα είμαι εγώ, χωρίς μάσκες και σκέψεις ανασφάλειας. Ότι μου χαρίζει την ευτυχία θα το δέχομαι όπως ένας βασιλιάς το χρυσάφι. Ότι μου προσφέρει την δυστυχία, θα το τσακίζω σε μία στιγμή, ύστερα θα αγνοώ την ύπαρξη του. Η αγάπη θα ξεχειλίζει από μέσα μου, με καλεί από τα παραθυρόφυλλα των φίλων μου, θα φωνάζει το όνομα της με τα χείλια μου. Άνθρωποι άγνωστοι ζητούν μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα, ένα ψίθυρο-θα ικανοποιήσω την ανάγκη τους, θα ικανοποιήσουν την δική μου. Η ανάγκη δεν θα αποτελεί ανάγκη, αλλά κάλεσμα, όπως το τραγούδι των φαλαινών, το κελάηδισμα των πουλιών, το φως τον πυγολαμπίδων. Αλλά τι άνθρωποι θα είμαστε χωρίς την Δυστυχία;

Δ.Μ